Rozdział XVII .

Rozdział 17.

"Elena" 

    CO ROBIĆ? Tylko to pytanie dźwięczało w mojej głowie. Dźwięczało to nieodpowiednie słowo. Wrzeszczało. Wołało o pomoc,zrozpaczonym głosem. A ja co robiłam? Zamiast myśleć co mam zrobić stałam. Zwyczajnie stałam. I gapiłam się przed siebie. Na chłopaka. Na prawdopodobnie mojego brata. I słuchałam tego głosu w mojej głowie. Co robić? W kółko. Przez cały czas. Chciałam uciekać. Nie wiem dlaczego. Po prostu uciec. Przytulić się do Niall'a,który siedział w samochodzie i słuchać jego kojącego głosu. Mówiącego,że to wszystko się w końcu skończy. Że będzie dobrze. Ale nie mogłam. Nie w tym momencie. Dużo mnie kosztowało,żeby tu przyjść. Drugi raz tego nie zrobię. Nic nie rozumiem. Nic. Pustka. To pytanie ciągle powraca. Co robić? Dołączają się do niego inne. Coraz trudniejsze. W końcu nic nie słyszę. Za dużo myśli. Zlepiły się w jedną całość. Niezrozumiałą. W końcu jakieś bodźce ze świata zewnętrznego przebijają się przez niewidzialną ścianę,która utworzyła się nie wiadomo skąd. Nie wiadomo po co. Po prostu tam była. Ocknęłam się. Powróciłam do rzeczywistości. Dziwne,czułam się jak w transie. Potrząsnęłam głową,chciałam wyrzucić to wszystko z mojej głowy. Nie dało się,to nie było takie proste. Spojrzałam na osobę,która mną potrząsała jak szmacianą lalką. Ojciec. Może miałam urojenia? Może wymyśliłam sobie Matta pod wpływem zmęczenia lub czegoś innego? Przecież ostatnio nie jadłam za wiele,spałam też krótko. Czy to wszystko jest wymysłem mojej wyobraźni? Co się dzieje!?

- El,obudź się ... błagam – głos. Znajomy. Niall. Tylko dlaczego mam się obudzić,przecież ja nie śpię,prawda? A może ... Przed oczami pojawiam się ja. Ja w wieku 7 lat. W warkoczykach,w sukience i pantofelkach. Siedzę na krześle w jakiejś sali. Mam naburmuszoną minę,ale także smutną. Wielu ludzi biega wokół innych dzieci nie zauważając mnie. Samotnej dziewczynki,która trzyma w ręku mikrofon. Nagle wszystko staje się jaśniejsze. Przypominam sobie. Doskonale pamiętam ten dzień. Tego dnia nie da się zapomnieć,chociaż ja zapomniałam. Zapomniałam o jedynym dniu kiedy rodzice sobie o mnie przypomnieli. Dalej przyglądam się tej scenie. Przypominając sobie jak to wtedy było. Mała ja zrywa się z krzesła i biegnie przed siebie. Mijam ludzi,którzy czasami się za mną oglądają. U końca biegu wtulam się w ramiona kobiety,która powinna otoczyć mnie opieką,która powinna mnie kochać. Ale tak nie jest. Teraz to czuje. Widzę. Wtedy byłam za młoda,żeby to dostrzec. W tym uścisku nie ma czegoś co można by nazwać uczuciem. Ot,taki sobie uścisk. Jak uścisk na powitanie. Zwykły, bez żadnego wyrazu. Później wszystko zaczyna być zamazaną plamą. Tak jakbym się budziła. I chyba rzeczywiście tak jest. Nad sobą widzę kilka twarzy. Ojca i matkę. Matt'a. Dwóch nieznajomych. I Niall'a. Wszyscy zmartwieni, trochę przerażeni. Widząc jak otwieram oczy wszyscy jak jeden mąż odetchnęli z wyraźną ulgą. Dostrzegam nikły ruch z jednej strony. Mama. Chcę mnie chyba przytulić. Chyba. Inni tylko się mi przyglądają. Nie chcę tego. Nie chcę tego uścisku. Podnoszę się gwałtownie i przytulam do Niall'a. Obejmuje mnie i głaszcze po plecach. Dopiero po chwili zdaję sobie sprawę,że płaczę. Płaczę wtulona w jego tors. Płacze z bezsilności,z żalu, ze wszystkiego. Wypłakuję z siebie wszystkie złe wspomnienia. Chce je wszystkie usunąć,wymazać z mojej głowy. Ale nie mogę. Jak na złość widzę obrazy z mojego życia. Życia gdzie brakowało miłości i wsparcia. Teraz widzę to wyraźnie. Widzę,że byłam sama. Nie licząc pobytu u babci,obozu w Irlandii,gdzie zawsze miałam przy sobie blondyna i dwóch ostatnich lat. Sama. Pozostawiona na pastwę losu. Z dopiskiem „ Radź sobie sama”. 

- Już jest dobrze,ciii. Spokojnie ... - mówi to ciągle,aż w końcu koniec. Przestaje płakać. Odsuwam się od blondyna. Widzę jak się martwi,jak mnie kocha. Teraz mam kogoś. Nie jestem sama. Mam kogoś kto obdarzy,obdarowuje mnie miłością. Tym czego brakowało mi przez całe życie. 

- Proszę – ktoś podaje mi szklankę wody. Przyjmuję ją. Widzę Matt'a. On nic nie wie. Nie rozumie. Wypijam łyk życiodajnego płynu. Czuję jak nawilża moje gardło. Wcześniej nie zdawałam sobie sprawy jak jestem spragniona. Wypiłam do dna. 

- Dziękuje – skierowałam słowa do chłopaka 

- Wszystko w porządku? - pyta moja matka 

- Zależy w jakim sensie pytasz – mówię dość słabym głosem 

- Zemdlałaś,martwiliśmy się o ciebie – wiem,że muszę wstać,ale nie mogę. Nogi mam jak z waty 

- Niall,mógłbyś pomóc mi wstać? 

- Nie powinnaś ... 

- Tak,tak wiem,ale proszę ... - w końcu mi pomaga,staje na chwiejnych nogach mrugając kilka razy i pozbywając się mroczków przed oczami – Teraz do sedna. O co tu chodzi do cholery?! - wszyscy przyglądają mi się zszokowani,oprócz Niall'a. On wie o czym mówię. Wie,że pytam o Matt'a,o tych obcych ludzi (zapewne jego rodziców) i o to po co chcieli się spotkać. 

- Masz racje powinniśmy już przejść do sedna,za długo zwlekaliśmy. Matt proszę cię usiądź 

- Ale mamo,o co chodzi? - przygląda się kobiecie,a później patrzy w stronę ojca. Nikt mu nie odpowiada,więc posłusznie siada oczekując na wyjaśnienie. Czuję jak Niall mocniej mnie do siebie przytula. Chce dać mi wsparcie,ale ono nie mi jest potrzebne. Jest potrzebne Matt'owi. Zaraz jego życie legnie w gruzach. Zmieni się nie do poznania. W pewnym sensie się skończy. Skupiam się na nim. Nie słucham co mówi jego mama. Wiem czego dotyczą jej słowa. Nie potrzebuję niczego,żeby go zrozumieć. Wiem jak się czuję. Na początku jest zszokowany,nie dowierza,myśli,że go okłamują. A później wszystko do niego dociera. Odrzuca uścisk swojej matki,która płacze. Łzy lecą po jej policzkach strumieniami. Właśnie doszło do czegoś do czego nigdy nie chciała dopuścić. Ale musiała to zrobić. Matt patrzy na mnie, na moich,naszych rodziców i wybiega z salonu,z domu. Widziałam jego łzy. Ale ja nie płaczę. Chociaż chce mi się płakać. Nie mam już czym.Teraz będę silniejsza. Patrzę na blondyna. Wie o co mi chodzi. Rozumie. Pomaga mi usiąść,całuje delikatnie w usta i wybiega z domu za Matt'em. Ja nie dałabym rady. Przewróciłabym się,bo moje nogi dalej odmawiają posłuszeństwa. Ne wiem jak to się mogło stać. Czułam się dobrze,a później ta dziwna sytuacja. Omdlenie i ten sen ... Nie przypominaj sobie. Spróbuj zapomnieć. Skup się na czymś innym. Rozglądam się i zauważam kobietę,która siedzi skulona z twarzą ukrytą w dłoniach. Dotykam jej ramienia 

- Musiała pani,prędzej czy później by się dowiedział. 

- Tak masz racje,to było nieuniknione – ociera łzy z policzków – Martwię się,że coś się stanie 

- Spokojnie, Niall go znajdzie – przez dłuższy czas siedzieliśmy w ciszy. Aż w końcu odezwała się moja matka 

- Dobrze się czujesz? - kolejne pytanie o mój stan zdrowia. Kiwam głową na „tak”,chociaż nie czuję się za dobrze. Kręci mi się w głowie,jest mi niedobrze.

- Przyniosę ci coś do jedzenia – mówi mama Matta po czym wstaje z kanapy – Powinnaś coś zjeść – na kolejną wzmiankę o jedzeniu mój żołądek ściska się jeszcze bardziej. Ale nie mogę odmówić tej kobiecie. Jest dla mnie taka miła. - Richard chodź pomożesz mi przygotować coś dla tej panienki

- Dziękuje pani 

- Mów mi Nina – skinęłam tylko głową, na co Nina się do mnie uśmiechnęła. Nie wiem dlaczego,ale odniosłam wrażenie,że zachowuje się w stosunku do mnie jak matka. Wiem brzmi to dziwnie,ale na prawdę tak się czuję. Okazała mi więcej zainteresowania przez kilka minut niż moi rodzice przez całe życie. Wraz z mężem zniknęli w kuchni. Wiem po co to było. Chcieli zostawić mnie sam na sam z rodzicami. Znowu żadnych słów. Żadne z nas nie wie co powiedzieć. Dopiero teraz zdaje sobie sprawę,że w ogóle się nie znamy. Nie wiemy o sobie nic. A jesteśmy rodziną,ale tylko pozornie. Nigdy nie byliśmy ze sobą blisko

- Elena,przepraszam,razem z mamą cię przepraszamy 

- A za co konkretnie,bo nie rozumiem 

- Masz racje nie byliśmy dobrymi rodzicami – przyznali się do błędu. Nie mogę w to uwierzyć! Pierwszy raz słyszę coś takiego,ale mimo tego,że zrozumieli mam ochotę powiedzieć im o tym jak było mi źle przez te wszystkie lata. Prawie wypowiadam słowa cisnące mi się na usta,gdy ojciec zaczyna mówić dalej – Masz prawo nas nienawidzić,ale zrozum,że cię kochamy 

- Kochacie? Możesz powtórzyć,bo nie dosłyszałam – nie wytrzymałam,wybuchłam – Wy w ogóle wiecie jak ja się czułam przez te wszystkie lata? Jak popychadło,jak piąte koło u wozu. Nie chciana przez całe życie. Jakbym była nie wiadomo jakim balastem! Może byłoby lepiej gdybyście zostawili mnie u babci albo w ogóle jakbyście znowu mnie oddali! A teraz co?! Myślicie,że wszystko będzie dobrze? Że skoro Matt i ja wszystko wiemy to będziemy szczęśliwą rodzinką. Nie. Nigdy tak nie będzie. Wy nie jesteście jego rodzicami,to Nina i pan Richard nimi są. A zauważyliście,że my nic o sobie nie wiemy,że nawet nie mamy o czym rozmawiać. Nie wiecie nawet czy z kimś się spotykam,kim są moi przyjaciele. Ja też nic o was nie wiem. Nasze kontakty ograniczają się do waszych firmowych imprez i do kłótni. I to mnie boli najbardziej,że nie umiemy ze sobą rozmawiać na normalne tematy – zakończyłam i właśnie w tym momencie weszła pani Nina z tacą,na której niosła sok i stertę kanapek. I znów mój żołądek fiknął koziołka,chyba zauważyła mój grymas na twarzy,bo powiedziała: 

- Wiem,że jest ci niedobrze,ale jeżeli nic nie zjesz będzie jeszcze gorzej – usłuchałam i wzięłam jedną z kanapek. Ugryzłam mały kęs i o dziwo,nic szczególnego się nie stało. Trochę mnie zemdliło,ale z każdym kęsem było lepiej. Zadzwonił mój telefon. Blondyn 

- Jest u mnie w samochodzie,ale nie chce z nikim gadać,sama wiesz 

- Tak,rozumiem,zaraz tam będę – rozłączyłam się i spróbowałam wstać,z początku mi się nie udało,ale z pomocą Niny dałam radę 

- Dziękuję za pomoc. Matt'owi nic nie jest. Pogadam z nim – skinęła głową,a ja powoli wyszłam stamtąd. Czekała mnie trudna rozmowa.

„Kate”

   Siedzę w poczekalni,cała w nerwach. Po moich policzkach lecą łzy,na które już nie zwracam uwagi. Myślę tylko o nim. O Harry'm. Tak, o tym idiocie. Że stało się mu coś poważnego. Chociaż mam nadzieję,że to tylko coś z czego szybko się wyliże. I nagle przed oczami pojawia się obraz gdy on leży na chodniku. Blady. Nie porusza się. Kolejne łzy spływają mi po policzkach. Dlaczego on to zrobił? Przecież sama bym sobie poradziła z Danielem.A nawet jeśli chciał coś zrobić to dlaczego musiał od razu doprowadzać do bójki. Ile oni mogą go badać?! Jestem coraz bardziej zdenerwowana. Czyżby ... nie to głupie. A może jednak ... nie nie ma takiej możliwości.

- Przepraszam – słyszę nad sobą męski głos i podnoszę wzrok. Widzę mężczyznę w niebieskiej koszuli i ciemnych dżinsach – Panna Kate Parker? 

- Tak zgadza się 

- Muszę panią przesłuchać, w sprawie pobicia 

- Dobrze rozumiem – nie był to odpowiedni moment,ale nie miałam wyjścia i opowiedziałam policjantowi całą sytuacje 

- Czyli to pan Styles rozpoczął bojkę? 

- Tak,ale zrobił to bo mój były chłopak się do mnie przystawiał! - zaczęłam bronić Hazzę 

- Proszę nie podnosić głosu 

- Przepraszam,ale jestem zdenerwowana – skinął głową i odszedł,a ja dalej siedziałam tam oczekując wieści. Nie musiałam długo czekać. Niedługo podszedł do mnie lekarz ,a ja zerwałam się na równe nogi 

- Co z nim? 

- Nic mu nie będzie,tylko musi się oszczędzać – odetchnęłam z ulga

- Czy mogę do niego wejść? 

- Tak,ale tylko na chwilę,dalej jest nieprzytomny. - skinęłam głową i weszłam do sali w,której leżał Harry. Wcale nie był nieprzytomny,obudził się. Na mój widok uśmiechnął się

- Gdybyś nie był poszkodowany walnęłabym cię w głowę – powiedziałam siadając obok łóżka – masz szczęście. Harry,dlaczego to zrobiłeś? 

- Nie chciałem,żeby coś ci się stało 

- Poradziłabym sobie i wychodzi na to,że to tobie się coś stało. Martwiłam się o ciebie 

- Naprawdę? 

- Tak głuptasie. I od dzisiaj koniec udawania dobrze? Za dużo przesz to kłopotów 

- Chciałem właśnie to powiedzieć – chwycił moją dłoń i splótł moje palce ze swoimi,uśmiechnęłam się i ścisnęłam jego dłoń mocniej. Resztę wieczoru spędziliśmy na rozmowie.

-----------------------------------------------------------------------------------

Najdłuższy rozdział w moim wykonaniu o,O Aż sama nie wierzę,że coś tak długiego napisałam. Trochę go spieprzyłam,początek mi się nawet podoba,ale później już niezbyt...Mam nadzieję,że wam przypadnie do gustu

Rozdziały będą pojawiały się co tydzień w niedziele,bo będę je pisała właśnie przez weekend,inaczej nie dam rady ... Ten zaczęłam w piątek i skończyłam dopiero dzisiaj + jeszcze rozprawka na polski,przeczytanie lektury dzisiaj zrobiłam. Nie wiem jak. I jeszcze praca z matmy i nauka na historie z tego co pamiętam,ajj posiedzę do późna. Dobra koniec moich lamentów nad pracą domową.

Mało komentarzy ... wiem,że mało jest czasu,no ale to tylko kilka minutek,a ja rozdział pisze kilka godzin,ten to chyba z 5 albo 6. Więc proszę was o komentarze,przynajmniej pod tym,bo on jest wyjątkowo ważny w całym opowiadaniu. 

Zapraszam na nowego bloga :http://always--be--yourself.blogspot.com/ . Są bohaterowie,jest prolog,dość nietypowy,więc zapraszam i jak możecie to polećcie go znajomym,było by miło z waszej strony,oczywiście jak się spodoba :D

Przepraszam za ewentualne błędy,sprawdziłam raz żadnych nie znalazłam,ale może coś umknęło mojej uwadze. Do napisania. Wasza Caroline :D

Prawie bym zapomniała. W następnym rozdziale będzie głównie rozmowa Elena-Matt . A pytanie moje brzmi : CHCECIE PERSPEKTYWĘ MATT'A??