Rozdział IV .

Rozdział IV .

   Musiałam wejść do domu niezauważona,aby uniknąć kłopotów. Miałam dwie opcje : pierwsza, wspinam się po drabinie do mojego balkonu (tak mam balkon w pokoju,cieszy mnie bardzo ten fakt z wielu powodów,ale nie będę teraz o nich rozprawiać,może kiedy indziej),ale okno nie było otwarte,a klamki z drugiej strony nie mam (tak jakby ktoś chciał się włamać). Druga opcja, przedostać się przez przedpokój i cicho wejść po schodach do swojego pokoju,ale i tu zadanie miałam utrudnione,bo do salonu nie było drzwi tylko takie szerokie wejście. Nie wiem jak to dokładnie wytłumaczyć. Dodatkowo,jestem człowiekiem,który nie lubi jak ktoś mu wchodzi do pokoju i założyłam sobie zamek w drzwiach (oczywiście rodziców wtedy nie było,w innym razie dorobili by sobie zapasowy,a tak tylko ja miałam klucz). Dlaczego o tym mówię? Bo jakby nie patrzeć mam psa,który siedzi albo w przedsionku albo na korytarzu i gdy tylko mnie zobaczy ruszy ,aby się przywitać. Takie życie. Jednak z racji tego,że byłam cała przemoczona nie chciałam spędzić nocy na balkonie,wybrałam opcje drugą. Otworzyłam drzwi najciszej jak mogłam i w przedsionku siedział nie kto inny jak Burry.

- Burry posłuchaj mnie uważnie - chwyciłam go za pysk - musimy być jak ninja,przemknąć się niezauważeni na górę,rozumiesz? - znowu o czymś marzę,miałam cichą nadzieję,że psiak mnie zrozumiał. Chwyciłam go za obrożę i otworzyłam kolejne drzwi. Cały przedpokój był oświetlony,no i znowu mam taką cichą nadzieję,że będą tak zajęci rozmową,że mnie nie zauważą. Może ten balkon nie jest taki zły? Dobra zaszłam tak daleko,co ja gadam wcale nie zaszłam daleko,otworzyłam tylko jakieś głupie drzwi. Naprawdę wielki wyczyn. Przycisnęłam się do ściany,labrador ruszył przed siebie. Głupia ja,trzeba było go mocniej trzymać.

- Burry co ty tu robisz,byłeś zamknięty - usłyszałam głos mojej matki,jest szansa,że nie pomyśli,że mogłam wrócić,raz kozie śmierć,jedyna okazja,ruszyłam do przodu,na moje nieszczęście zauważyła mnie - Elena co ty wyprawiasz? - czyżby pomyśleli,że byłam już w domu jak wrócili? - Chodź tu i to już i mów natychmiast gdzieś ty była - teraz dało się usłyszeć irytacje w jej głosie.Podeszłam do nich,i teraz odbyło się zbiorowe zszokowanie,zapewne moim wyglądem. Nie moja wina ,że zaczęło padać i ,że w lesie jest błoto,nie wińcie mnie tylko matkę naturę

- Matko kochana jak ty wyglądasz?!

- Co ty ode mnie chcesz? - usłyszałam znany mi ciepły kobiecy głos. Nie wierzyłam, spojrzałam w tamtą stronę i zobaczyła moją babcie,która się do mnie uśmiechała.

- Mamo wiesz,że nie o to mi chodziło,powiedź gdzie się podziewałaś

- Yyy ... no ten ... byłam w lesie ze ...  znajomymi - wydusiłam i obdarowałam zebranych najsłodszym uśmiechem na jaki potrafiłam się zdobyć. Widziałam w oczach mojej matki złość,zaraz miała wybuchnąć,już otwierała usta,aby mnie opieprzyć,ale przerwała jej babcia

- Anne daj jej spokój,ma prawo spędzać czas ze znajomymi - powiedziała i puściła mi oczko. Cieszyłam się,że mam kogoś w rodzinie na kogo mogę liczyć i kto pomorze mi gdy mam kłopoty. - A teraz chodź tu do mnie - rozłożyła ręce,abym ją przytuliła

- Babciu może nie zauważyłaś,ale jestem trochę brudna i przemoczona

- I co z tego? - no tak cała ona niczym się nie przejmuję. Uścisnęłam ją z wielkim uśmiechem. Tak właściwie to w salonie siedziała spora grupka ludzi ,nie znałam ich z imienia,a tym bardziej z nazwiska. Szepnęłam staruszce na ucho ciche " dziękuję". Ziewnęłam co miało oznaczać "jak bardzo jestem zmęczona"

-Przepraszam najmocniej ,ale udam się do swojego pokoju na spoczynek - średniowieczna gatka chyba mi się udzieliła,no trudno raz w życiu wyjdę na damę. Udałam się do pokoju,wzięłam prysznic,walnęłam się na łóżko,bo tak to można nazwać ,po prostu się na nie rzuciłam, i odpłynęłam w objęciach Morfeusza.

   Promienie słoneczne oświetlały moją twarz. Nie byłam z tego zadowolona,bo chciałam jeszcze pospać. Odwróciłam się plecami do okna i wróciłam do drzemania. Jak na złość nie mogłam usnąć z powrotem i do tego ten zapach. Cudowny zapach,tak jakby ... naleśników? Co? Niemożliwe,że ktoś w tym domu robi na śniadanie naleśniki. Jeżeli to sen to nie chcę się budzić.Zapach był intensywniejszy,nie to nie mógł być sen. Otworzyłam oczy i spojrzałam przed siebie. Ku mojemu zdziwieniu pod drzwiami do łazienki nie było moich trampek,które tam zostawiłam w nocy. Zapewne Burry się do nich dorwał. Nie mam już co ratować,pamiętam przecież co stało się z poprzednimi butami. No nic trzeba wstawać,spojrzałam na wyświetlacz w telefonie. Była11:57! Niemożliwe,że tak długo spałam i kto wyprowadził psa? Miejmy nadzieję,że ktoś to zrobił. Zeszłam na dół w swojej bokserce i długich piżamowych spodniach,podążając za fantastycznym aromatem. W kuchni zastałam nikogo innego jak babcię, która smażyła i cicho pogwizdywała. Natychmiast podbiegł do mnie Burry,a ja go przytuliłam

- Jak się spało? - usłyszałam 

- Dobrze - odparłam i usiadłam za blatem,na którym stał mały stosik naleśników. - Dziękuje za śniadanie

- Proszę bardzo wiesz jak uwielbiam gotować - babunia wręcz kochała gotować,mogłaby być kucharką w najlepszych restauracjach,miała taki talent - Burr'ego wyprowadziłam z rana,bo nie chciałam cię budzić, a twoje buty już się suszą - no to zagadki rozwiązane - Twoi rodzice pojechali z rana i będą wieczorem - no a jak,że inaczej ważniejsze są sprawy biznesowe,a nie własna rodzina,korciło mnie jedno pytanie

- Babciu ,a tak właściwie to po co przyjechałaś? - zapytałam smarując sobie naleśnika dżemem jabłkowym,własnej roboty

- Już mnie wyganiasz? - zażartowała - Przyjechałam na twoją wystawę w sobotę i pozałatwiać parę spraw - całkiem wypadło mi to z głowy. Miałam stawić się jutro popołudniu po jakieś instrukcję. Nie wiedziałam po co ,ale jak trzeba to trzeba.

- Przepyszne - wydusiłam między jednym, a drugim kęsem

- Cieszę się,że ci smakuje. A teraz mi powiedz gdzie i z kim byłaś wczoraj wieczorem - dokończyłam jedzenie i zaczęłam moją opowieść. Kobieta nieraz zaśmiała się gdy mówiłam jej o Antonim,rycerskiej walce czy biciu kijem po głowie. W sumie uśmiech sam pojawiał się na mojej twarzy,gdy przypomniałam sobie ostatnie wydarzenia. Ubrałam się w turnusowe rurki,czarną bokserkę i żółty sweterek. Włosy pozostawiłam rozpuszczone,i jak zwykle lekki makijaż. Zanim się obejrzałam było przed 14. Postanowiłam wyjść na spacer z labradorem. Minęło trochę czasu zanim wróciłam,no ale psiak musiał się wyszaleć. Wróciłam i z kuchni dobiegały śmiechy. Czyżby ktoś nas odwiedził? Trzeba sprawdzić,w mojej naturze jest ciekawość,muszę wiedzieć wszystko. Przy kuchennym blacie siedziała moja babcie i chłopak

- Niall! - wykrzyczałam radośnie i się do niego przytuliłam. Całkiem wyleciało mi z głowy to,że mieliśmy się spotkać

- Możecie się przywitać buziakiem, nie musicie się mnie wstydzić - wypaliła starsza pani ,a ja i blondyn roześmialiśmy się

- My nie jesteśmy parą,tylko przyjaciółmi - chyba zrobiło jej się głupio,bo zaczęła nas przepraszać. Udaliśmy się do mojego pokoju,z chińszczyzną,która zakupiła na obiad mama mojej mamy. Niall zaczął oglądać zdjęcia,które miałam zawieszone na korkowej tablicy

- Spora kolekcja. Skąd to?

- To jest z Tokio,to z Alp,to z Barcelony,to mam nadzieję,że zauważyłeś Londyn, a to miasteczko mojej babci - mówiłam mu pokazując na niektóre zdjęcia

- A te śliczne panie to ... ? - wskazał na zdjęcie moje i dziewczyn z końca roku szkolnego, nieźle się wtedy bawiłyśmy, akurat na tym zdjęciu robiłyśmy jakieś dziwne miny

- To moje przyjaciółki Danica i Kate i ja. Od razu mówię nie mamy takich twarzy

- U ciebie zdążyłem zauważyć - cicho się zaśmialiśmy i usiedliśmy na moim łóżko zaczynając jeść chińszczyznę. Kluski co chwila mi uciekały,głupie pałeczki! Chwyciłam za widelec i zaczęłam jeść jak człowiek. Dobra w Chinach to może normalne,ale tutaj je się sztućcami.

- Widzę,że twoja cierpliwość się skończyła

- Tak,chcę coś zjeść , a nie bawić się tym cały dzień

- Sporo się u ciebie zmieniło

- Właściwie tylko to,że mieszkam od 2 lat w jednym miejscu i mam dwie przyjaciółki. No i to,że interesuje się fotografią.

- Twoi rodzice dalej podróżują?

- Tak,olewają mnie no trudno żyje się dalej. A u ciebie jak?

- Z rodzicami tak jak było,mam teraz o wiele więcej przyjaciół,juz ich poznałaś no i gram na gitarze - uśmiechnął się lekko. Zaimponował mi,zawsze chciałam się nauczyć grać na tym instrumencie ,ale nie było okazji no i gitary.

- Kiedyś mi coś zagrasz. I jak dostaniesz jakąś nagrodę to wymienisz mnie w podziękowaniach?- zrobiłam minę zbitego psiaka czekając na odpowiedź

- Może

- Może? Ja ci zaraz dam - chwyciłam za poduszkę i zaczęłam nią okładać blondyna

- No dobra, dobra niech ci będzie. - uderzyłam go ostatni raz - A to za co?

- A tak sobie

- Już nawet wiem co powiem: "Dziękuje mojej przyjaciółce Elenie Davis,którą wymieniam tu ponieważ okładała mnie poduszką abym to zrobił. Dziękuje ci"

- No to wymyśliłeś. Jeszcze jest czas. Ja ci coś napisze,tak będzie najlepiej - roześmialiśmy się

- A ty dalej masz palny, aby zostać wielką aktorką? - no tak kiedyś chciałam grać w filmach. Achh te dziecięce marzenia,które później się zmieniają. Czasami miło jest powspominać dawne czasy

- Chyba żartujesz, już dawno się wyzbyłam tego marzenia. Mam taką tremę przed występami publicznymi,że nawet sobie nie wyobrażasz. Dalej pamiętam swój ostatni występ w szkolnym przedstawieniu. Tak się denerwowałam,że zwymiotowałam na widownie i od czwartej klasy nie dostałam już żadnej roli

- Współczuje tym co siedzieli w pierwszym rzędzie

- Uwierz mi ,że ja też,nie chciałabym być na ich miejscu - no i zaczęło się wspominanie m.in obozu. "A pamiętasz jak ..." praktycznie cały czas zaczynaliśmy od tego swoją myśl. A to "pamiętasz jak goniły nas osy?","pamiętasz jak obrzuciliśmy jajkami domek bogatych dzieciaków i jak nam się później dostało?" Naprawdę nieźle wtedy oberwaliśmy ,nie dość,że musieliśmy pomagać na stołówce to jeszcze mieliśmy siedzieć w pokoju przez godzinę dziennie przez tydzień.  Na tamte czasy wydawało mi się to straszne. Naprawdę wspaniale jest powspominać,polecam. Można tym sobie poprawić humor,patrząc na to z perspektywy czasu.

_______________________________________________________________________________

Jest IV. Rozdział taki sobie jak dla mnie ;D Liczę na to,że wam się  spodoba. Kolejny długi do kolekcji ;D

Pisać krótsze czy są o odpowiedniej długości? Piszcie ;D

Oczywiście dziękuje za wejścia (których jest już ponad 1250),komentarze,obserwatorów (19),głosowanie w ankiecie i liczę ,że będzie więcej. ;D

Naprawdę nie wiem z kim będzie Elena,Danica,Kate mam kilka opcji,ale nie wiem kogo wybrać. Dziewczyny pojawią się w opowiadaniu już niedługo ;D

Jak obstawiacie wynik meczu Polska-Rosja? Mam nadzieję,że wygramy,nie dajmy się Rosjanom! Jak chcemy to potrafimy,nie uważacie? POLSKA GOLA!!! I jak uważacie kto strzeli dla nas bramkę? Może Lewandowski,jego bramka w meczu z Grekami była świetna i jeszcze ta obrona karnego przez Tytonia! Oby bronił tak dzisiaj ;D Trzymam kciuki z Reprezentację ;D

Komentujcie,jeżeli nie chce ci się pisać długiego to napisz tylko czy ci się podobało czy nie, mnie nawet taki komentarz uszczęśliwi ;DD Oczywiście jeżeli jest więcej napisane w komentarzu to jestem jeszcze szczęśliwsza ,więc proszę o komentarze ;D


Dodatkowo mój drugi blog: http://historyy-of-my-life.blogspot.com/

Do napisania

Wasza Caroline ;D