Rozdział V .

Rozdział V.

   -No ej! Nie żartujcie sobie ze mnie! Nie wolno robić z ludzi idiotów! - rzuciłam małą poduszką w stronę Louisa,który ją złapał i rzucił do mnie,ja mu odrzuciłam,i tak robiliśmy dopóki Liam nam jej nie zabrał - Jeszcze mi się bawić nie pozwala!

- Posłuchaj my nie żartujemy. Możesz sprawdzić. - podali mi laptopa. Otworzyłam buzię ze zdziwienia,mieli racje, ta piątka,jakby to powiedzieć,żeby ich nie urazić,niezbyt normalnych chłopaków(tak chyba będzie dobrze) jest sławna,i to bardzo sławna.

- I co zatkało kakao? - przekomarzał się ze mną Mulat

- Kakao nie zatyka bo nie ma patyka! - odpowiedziałam mu. No,ale mnie zatkało,poznałam kogoś sławnego i o tym nie wiedziałam. Brawa dla mnie, dla ogara roku! Ale w sumie czy ta informacja w jaki ktokolwiek sposób zmieniła mój stosunek do nich? Nie,nie zmieniła,niby w jaki sposób? Dowiedziałam się ,że są znani,ale co z tego? Polubiłam ich nie wiedząc,że są popularni i dzięki tej wiadomości mam ich polubić bardziej? Przepraszam bardzo,ale nie rozumiem osób,które przyjaźnią się z kimś dla sławy. Po prostu nie rozumiem takich ludzi i tyle na ten temat. Dziękuje za uwagę .

Za kilka godzin czeka mnie wystawa. Stresuje się nie tyle samą wystawą tylko moim początkowym wystąpieniem. Pani Johnson wybrała mnie,abym przywitała gości. Mówiłam jej,że boję się wystąpień publicznych,ale ona upierała się przy swoim. Nie miałam co dyskutować,nie wygrałabym. Tak więc siedzę sobie na kanapie w salonie zajadając gofry i strasznie się stresując. Niektórzy nie mogą nic jeść,gdy się stresują, a ja wręcz przeciwnie. Zadzwonił dzwonek do drzwi,usłyszałam "Otworzę!" wykrzyknięte przez moją babcie,więc nie ruszałam się z miejsca. Chwyciłam po bitą śmietanę w sprayu i zaczęłam nakładać ją na kolejnego już gofra.

- Gofrryy! - usłyszałam głos za sobą. Zaraz koło siebie ujrzałam Niall'a,Louis'a i Harre'go,którzy już sięgali po moje wafle.

- Ani mi się ważcie ruszać moich gofrów! Mam ... bita śmietanę i nie zawaham się jej użyć!

- Nie zrobisz tego! - spierał się ze mną Lou

- Chcesz się przekonać?

- Wiem,że tego nie zrobisz,więc się nie przekonam. - wystawił mi język i dał znak pozostałej dwójce,aby zabrali gofry,na co ja "wystrzeliłam" w nich bitą śmietaną. Ich miny były bezcenne,mówiłam im,żeby nie ruszać, a oni nie posłuchali,mają za swoje

- Ostrzegałam! - wypowiedziałam te słowa z wielkim uśmiechem na twarzy

- Zemsta! - wykrzyknął loczek ,a potem zaczęli mnie gilgotać,biedni nie wiedzieli,że nie mam łaskotek. Znaczy się mam,ale tylko na szyi,ale to jest tajemnica, więc cicho sza!

- To niemożliwe każdy ma łaskotki

- Widzisz jednak nie każdy! - wystawiłam im język,słyszałam stłumione śmiechy Zayn'a i Liam'a

- Zaraz wrócę - powiedział blondyn i chwile potem zniknął nam z pola widzenia

- A ten gdzie polazł ?!- wzruszyłam ramionami i wróciłam do jedzenia.

- No nieźle Niall! - usłyszałam głos Liam'a. Ale co on zrobił takiego,że mu gratulowali? Ameryki przecież nie odkrył. Odwróciłam się i zobaczyłam niebieskookiego z wielkim bananem na twarzy,a w rękach niósł ... talerz gofrów.

- Skąd je masz? - dopytywał się Harry

- Babcia Eleny jak widać bardzo mnie lubi

- Babciu i ty przeciwko mnie ?! - wykrzyczałam,a odpowiedział mi tylko śmiech dochodzący z kuchni. - Własna babcia - mruknęłam,potem zaczęliśmy się śmiać. Siedząc w ich towarzystwie całkiem zapomniałam o nerwach,no nie teraz sobie przypomniałam,nie ma to jak nieświadomie sobie o czymś przypomnieć. Zaraz, chwilę, ile mam jeszcze czasu?! To niemożliwe,jest już 18;00! Świetnie na 19;00 mam już tam być,a nie jestem jeszcze gotowa.

- Nie to,że was wyganiam,ale wynocha! - spojrzeli na mnie zdezorientowani - No sio,mam godzinę,żeby się wyszykować i dojechać na miejsce i bardzo prawdopodobne jest to,że się spóźnię, więc do widzenia

- Aaaaa. Dobra już lecimy,pa - pierwszy,który ogarnął to co powiedziałam był Hazza,zaczęli po kolei się ze mną żegnać i życzyć powodzenia - Pamiętaj o ludziach w bieliźnie! - dodał loczek na pożegnanie i zaraz potem zniknęli za zamkniętymi drzwiami. Pędem ruszyłam na górę. Wzięłam szybki prysznic,trochę się umalowałam,jak to mam w zwyczaju i weszłam do mojej garderoby,aby coś wybrać. No tak nie wspominałam,że mam garderobę,to teraz wspominam. Muszę zrobić tu trochę porządku,bo zaczynam nie ogarniać co tu w ogóle mam.Wybrałam ciemne rurki,białą bokserkę,niebieską marynarkę i baleriny,czyli zestaw podobny do tego,który miałam na sobie na ostatniej "firmowej imprezie". Tym razem włosy pozostawiłam rozpuszczone.Miałam jeszcze jakieś dziesięć minut,zeszłam na dół,gdzie czekała na mnie babcia.

- Zamówiłaś taksówkę? - kiwnęła twierdząco głową - Rodziców nie ma ,prawda?

- Nie skarbie nie ma ich,ale nie martw się,może przyjadą od razu na miejsce - uśmiechnęła się do mnie.W tej chwili straciłam wszelką nadzieję,że będą ze mną,odwzajemniłam uśmiech staruszki,przynajmniej miałam ją i dziewczyny,które zawiadomiły mnie,że już jadą na miejsce. Wyszłyśmy przed dom i niedługo potem nadjechała taksówka.Dojechałyśmy pod budynek galerii,dopiero teraz naprawdę poczułam jak się denerwuję. Może dla kogoś takie błahe wystąpienie było na porządku dziennym,ale dla mnie nie było to przyjemne doświadczenie. Stałam wpatrując się w drzwi budynku,strach mnie sparaliżował,nie mogłam się ruszyć

- Elena, chodź będzie dobrze,wierzę w ciebie - staruszka próbowała dodać mi otuchy,uśmiechnęłam się do niej blado i dalej stałam tam jak kłoda

- El,co ty tu jeszcze robisz? - usłyszałam za sobą głos Kate.

- Trochę się stresuje - odpowiedziała za mnie babcia

- Dan chodź tu trzeba jej pomóc! - nie miałam pojęcia o co im chodzi. Przytuliły się do mnie i zaczęły swój plan - Spójrz na mnie - spojrzałam w brązowe oczy brunetki,Danica zaczęłam lekko uderzać mnie pięściami w plecy,znałam ten sposób aż za dobrze,często z niego korzystałyśmy,mobilizacja i sposób na uwierzenie w siebie - nie ma lepszej osoby do wykonania tego zadania niż ty. Jesteś najlepsza,inni mogą opalać się w blasku twojej doskonałości. Innych nie ma, w tej chwili liczysz się tylko ty,rozumiesz? - wiem,że może te nasze przemówienia były trochę narcystyczne,ale o dziwo pomagały w podniesieniu samooceny,kiwnęłam twierdząco głową - No i to rozumiem,a teraz idziemy! - uśmiechnęły się do mnie obydwie. Cieszę się,że je mam,nie wiem co bym bez nich zrobiła.Głośno westchnęłam i weszłyśmy do środka. Moim oczom ukazał się tłum,nie myślałam,że przyjdzie tylu ludzi,chciałam zawrócić,ale moje przyjaciółki trzymały mnie pod ramię ,więc nie miałam za bardzo jak. Zgarnęła mnie pani Johnson

- Nareszcie jesteś,musimy zaczynać! - na te słowa natychmiastowo zrobiło mi się niedobrze,nie było już odwrotu,stałam na podeście,w tłumie zauważyłam babcie,Dan i Kate,które trzymały kciuki w górę. Zamknęłam oczy,musiałam się skupić. Słyszałam przyciszone głosy zebranych,gdzieniegdzie jakiś szmer,dźwięk zamykanych drzwi,powoli mój oddech się uspokajał,otworzyłam oczy i ruszyłam w stronę mównicy nie patrząc się na widownie. Przełknęłam głośno ślinę,kilkanaście par oczu skierowane w moją stronę,było w tym miejscu jeszcze gorzej niż się spodziewałam,jakoś przeżyje,ewentualnie zejdę tu i teraz na zawał. Otworzyłam usta,gdy nagle wzrok wszystkich zwrócił się w stronę drzwi,miałam nadzieję,że byli to oni,moi rodzice,że pierwszy raz im na mnie zależy,ale zza metalowych drzwi wyłoniła się piątka chłopaków z Danielle i Eleanor. Miałam kolejne wsparcie,pomachali mi energicznie,co dodało mi otuchy.

- Witam państwa serdecznie na wystawie fotograficznym kończącej warsztaty artystyczne organizowane przez panią Annabeth Johnson - zaczęłam czytać z kartki,nie miałam zamiaru podnosić głowy,już zaczynało robić mi się niedobrze.Czytałam dalej nie spuszczając wzroku z liter,pod koniec spojrzałam na tłum - Dziękuję za uwagę - zakończyłam tymi słowami i natychmiast zeszłam z podestu. W jakiś sposób mi się udało,przezwyciężyłam strach,ale nie zamierzałam więcej próbować. Niemal natychmiast ktoś mnie do siebie przykulił,jakby nie patrzeć czekało mnie sporo uścisków.

- Dobrze ci poszło ! - wydarła się Dan,kilka par oczu skierowało się w stronę naszej grupy

- Nigdy więcej,nigdy - zwróciłam się do nich wszystkich - Tak właściwie to są Danica i Kate,a to Danielle,Elenalor,Harry,Niall,Louis,Zayn i Liam

- No to pokaż nam te swoje dzieła! - wykrzyknął entuzjastycznie Hazza

- Przecież je widziałeś! - cała piątka pomagała mi wybierać zdjęcia,siedzieliśmy przy tym dobre kilka godzin

- No tak,ale dziewczyny nie

- No i tu mnie masz - ruszyliśmy wgłąb sali. Pokazywałam im fotografię za fotografią,a oni co chwila się zachwycali,to takie miłe.

- Ooo Panama  - Dan wyjątkowo szeroko uśmiechnęła się na widok swojego konia. Jeździła konno i właśnie wróciła z obozu jeździeckiego,była w tym na prawdę dobra. No ,a Panama była bohaterką wielu moich zdjęć. Odeszłam na chwilę od nich podchodząc do pani Johnson

- Dobrze sobie poradziłaś - pochwaliła mnie. Podeszła do nas Annabell,już prawie zapomniałam,że brała w tym wszystkim udział

- Do widzenia panno Davis

- Do widzenia - miałam już odchodzić ,gdy Annabell powiedziała do mnie

- Nigdzie nie widziałam twoich rodziców czyżby nie pofatygowali się na wystawę własnej córki? - uderzyła w czuły punkt,zacisnęłam rękę w pięść,miałam ochotę jej przywalić,zdrowo przywalić,ale za to,że mówiła prawdę? Ktoś mnie od niej odciągnął. Nie kto inny jak grupa moich znajomych.

- Przecież nic bym jej nie zrobiła?!

- Tak już widzieliśmy twoją pięść na jej twarzy. A teraz uciekamy na imprezkę,trzeba oblać twój sukces.

- Co? - zanim zdążyłam w jakikolwiek sposób zaprotestować,znaleźliśmy się w samochodach,a chwilę potem u chłopaków w domu. Mieszkanie było wielkie,wszystko było już przygotowane,czyli to wszystko było zaplanowane. Dostałam kieliszek szampana do ręki.

- Za sukces Eleny! - stuknęliśmy się,upiłam łyk

- Upijanie nieletnich jest zabronione - uśmiechnęłam się,chyba pierwszy raz tego wieczoru. Wzruszyli tylko ramionami,i włączyli muzykę,skorzystałam z okazji i wyszłam na dwór,usiadłam na schodach i upiłam kolejnego łyka szampana.Chciałam chwili samotności,nie wiedziałam dlaczego miałam ochotę pobyć chwilę sama ze swoimi myślami

- Co jest? - usłyszałam za sobą męski głos. Usiadł obok mnie,dopiero teraz zorientowałam się,że był to Harry

- A co ma być?

- Po pierwsze wychodzisz sobie z naszej prywatnej imprezy ,a po drugie bez powodu chciałaś uderzyć tamtą dziewczynę 

- Nie chciałam jej uderzyć,tylko z początku,ale mówiła prawdę i choćbym chciała to nie miałam za co jej przyłożyć

- Czyli jednak coś cię gryzie 

- Tak coś mnie gryzie,przyznaje się bez bicia

- Wiec,że możesz na mnie liczyć i masz trzy opcje.Pierwsza siedzisz tutaj dalej,druga idziemy do środka i się dobrze bawimy i trzecia mówisz mi co cię trapi - wyszczerzył zęby w uśmiechu,trzy opcje każda na swój sposób dobra. Siedzieliśmy kilka minut w zupełnej ciszy,dobra podjęłam decyzje,co mi się stanie jak mu powiem? Westchnęłam

- Chodzi o moich rodziców - zielonooki odwrócił głowę w moją stronę,wcześniej wpatrywał się w przestrzeń - nie poznaliście ich,bo oni są wiecznie zajęci. Przyjechali teraz do domu na trochę,ale zapewne niedługo wyjadą,w poszukiwaniu nowych klientów. Większość mojego życia spędziłam podróżując razem z nimi,nie miałam szans na zawarcie z kimkolwiek przyjaźni i dopiero dwa lata temu na stałe zamieszkaliśmy tutaj, w Londynie. Tak właściwie to ja zamieszkałam,bo oni wpadają raz na trzy miesiące,ogólnie to się mną nie interesują.I dzisiaj jak Annabell podeszła do mnie i powiedziała mi,że tutaj ich nie ma,że nie przyszli na wystawę własnej córki coś we mnie pękło. Chciałam jej przywalić,ale szybko zorientowałam się,że mówi prawdę - nie wiem,który raz już tego wieczoru zwróciłam na to uwagę - Nigdy ich nie obchodziłam,nigdy nie byli ze mną w ważnych chwilach. Nawet nie wyobrażasz sobie jak się czułam,gdy po jakimś przedstawieniu w podstawówce,rozdaniu świadectw wszyscy byli ze swoimi rodzicami,którzy ich pochwalali,a moich nie było. Czułam się jak zapomniana rzecz,która leży sobie gdzieś na strychu i nikt o niej nie pamięta. Zazwyczaj nie zwracam uwagi na to czy są czy ich nie ma,przez tyle lat można się do tego przyzwyczaić,ale dzisiaj chciałam,aby ze mną byli,chciałam zobaczyć dumę w ich oczach i usłyszeć jak mówią "dobrze się spisałaś" - zakończyłam,a Harry przez cały czas słuchał mnie z uwagą,wygadałam się,dobrze mi to zrobiło. Nie,nie popłakałam się, po pewnym czasie przestałam płakać gdy mówię o nich w ten sposób,chodź nie mówię o nich często

- Nie wiem co powiedzieć - skomentował loczek,nikt nigdy nie wiedział co powiedzieć - może po prostu,że na tych wszystkich cieszących się z twojego sukcesu możesz zawsze liczyć

- Tak,mogę liczyć i nawet nie wiesz jakie to dla mnie wsparcie. I zapamiętaj sobie jak masz ochotę się wyżalić to wal do mnie,dziękuję ci,że mnie wysłuchałeś
- Od tego są przyjaciele - przytuliliśmy się - to teraz chodź,trzeba się rozerwać - zaśmiałam się tylko cicho i chwyciłam jego rękę,którą mi podawał abym mogła wstać,prawie spadliśmy na ziemie,ale w porę złapaliśmy równowagę - następnym razem uważaj,bo sobie stłuczemy tyłki - śmiejąc się weszliśmy do domu. Pomógł mi,nie zdawał sobie sprawy jak ważne jest dla mnie wsparcie. Może zdawał sobie i to dlatego do mnie przyszedł? Nie wiedziałam tego,ale miałam nadzieję,że kiedyś się dowiem.

______________________________________________________________________________________________

Witajcie jestem z powrotem, z dziennym opóźnieniem,ale za to z długim rozdziałem, zaczęłam pisać go w poniedziałek,a dzisiaj dokończyłam ,więc trochę mi to zajęło;P Jak się podoba?

Z racji tego,że w ankiecie z kim ma być Elena,na podium jest Niall,Harry i Zayn postanowiłam dać scenkę z każdym z nich,ostatnio był Niall,jak teraz widzicie w tym rozdziale był Harry,a Zayn nie wiem kiedy będzie,bo nie am na niego pomysłu. Jak macie to piszcie,to naprawdę mi pomoże.

Na razie mało scen z Kate i Danicą ,ale z rozdziału na rozdział postaram się aby było ich więcej.

Dziękuję wam za 1700 wejść,za 17 komentarzy pod poprzednim i mam nadzieję,że będzie ich z rozdziału na rozdział coraz więcej. No i liczba obserwatorów się zwiększa - 21 - dziękuję wszystkim ;**

Dodaje ankietę "Z kogo perspektywy w następnym rozdziale",bo myślałam,aby zacząć już pisać z innego punktu widzenia i myślałam,że mi podpowiecie, MOŻNA zaznaczać kilka odpowiedzi.

Niestety Polska nie wyszła z grupy,ale i tak jesteśmy lepsi od Holendrów,bo my mieliśmy 2 pkt,a oni 0 pkt,więc jakiś pozytyw jest ;D A poza ty za 2 lat MŚ,więc może tam się uda. A drugie poza tym w lipcu Olimpiada i SIATKÓWKA <3,mamy dla kogo jeszcze kibicować,tym bardziej ,że nasi siatkarze są w wyśmienitej formie. 

Następny nie wiem kiedy ,ale teraz w szkole praktycznie nic nie robimy,więc może szybciej ,a może za równy tydz. zobaczy się ,no i oczywiście od komentarzy też to zależy ;D

Do napisania. Caroline ;D